Der wàrm Pàpagei und der vülgär Pàpagei

 

Der Bür vu Morschwiller hàt e wunderbàrer Pàpagei ghà. Nur ìsch ar standig uf d Hiehner ge hocke.
Noh hàt'm der Bür droht: „Wenn de noch emol d Hiehner gehsch ge hocke, riss i d'r àlle Fadre vum Kopf üs!”
Der Pàpagei ìsch dernoh e pààr Wuche bràv blìwe.
E scheener Tàg hàt’s ìhm àwer wìdder gjuckt un ìsch wìdder uf d Hiehner.
Noh hàt'm der Bür d Fadre vum Kopf üsgrìsse.
Der Sàmschtig druf ìsch e großi Hochzitt gsì ufem Hoff, mìt e Hüffe Gäscht.
Sajt der Bür ìm Pàpagei: 

– Wenn Litt kumme, düesch se orientiere, d Wiwer lìnks un d Manner rachts. 

Der Pàpagei màcht dàs gànz güet: 

– Wiwer lìnks, Manner rachts, Wiwer lìnks, Manner rachts, Wiwer lìnks ...!" 

Do kummt der Pfàrrer mìt sim Bluttkopf. Der Pàpagei düet e wenig zögre un sajt: 

– Àwer dü, dü Bibbalajenzer, dü kummsch mìr ku halfe!

 

 

 

 

Bi sehr betüchte Litt ìsch leider der àlt Pàpagei verreckt. Zwàr unersetzbàr, denn da Pàpagei ìsch gànz ràffiniert ufzoge worde, hàt gànz güete Màniere ghà, un e gànz vornehmi Redensàrt. Drum ìsch d Hüssmeischtre ungeduldig gsì, da Vogel z’ersetze un ìsch gli druf zu àlle Vogelhandler üs der gànze Gegend grennt. Leider hàt se kè Pàpagei gfunde, dàs Veh ìsch namlig ràr worde, wage de Tierschutzmàßnàhme. Z’ güeterletscht ìsch se doch ìnre àlte Büttik uf e sehr scheener Pàpagei käit. 

Der Handler: 

– Scheen ìsch er scho, àwer ìch wàrn Sìe, ar ìsch e bìtzi vülgär, ar kummt namlig nìt üs sonre güete Fàmìlie … "

D Hüssmeischtre:

– 's màcht nix, ìch müess e Pàpagei hà, ìch wìll'ne!

Se hàt'ne tiir zàhlt un ìsch heimgànge. Se hàt der Vogel uf d Vogelstànge gsetzt. Sajt der Pàpagei:

– Wrrru, nèier Puff!

Der Handler schint d Wohret gsajt ze hà. Kumme d zwei Tächter heim. Küm dìnne sajt der Pàpagei: 

– Wrrru, nèier Puff, frìsche Mäie!" 

Oje, da Vogel ìsch tàtsachlig vülgär! 

Kummt der Mànn heim vu der Àrwet, sajt der Pàpagei:

– Wrrru, nèier Puff, frìsche Mäie, àwer ìmmer d glichene Kunde!"