Tierquälerèi

Schinbàr làngt’s nìt, àss Tierer ìn Màssetierhàltunge, wo viel dervo nix ànders àls Tierkonzentràtionslàger sìn, un ìn Màsseschlàchthiser gequält ware. Nei, jetz vergriffe sich Sàdìschte àn Rässer un Kiehj uf der Weid, un dien se verstummle, fer nit un wìdder nit. Wohrschins empfìnde dia feige Bàrbàre e sàdìstischi Fraid, Wase màche z’lide, wo sich nìt wehre känne. 

Ich wott wette, àss aui ìn dam Fàll psychlogischi Erklärunge fer sone Verhàlte gfunde ware, wo dia Tierquäler, àm And vom Lied, àls „Opfer“ von ere unglìcklige Kìndheit oder ànderi Schìcksàlschläg ànnezestelle. Doch wàs war, wenn dia grauisàmi Tàte ìm Internet àgezettelt sìn, un àls Wettunge oder Erüsforderunge sich date erüsstelle?

D Grauisàmkeit vo de sognànnte Mansche schint kè Granze ze hà. Àlles wàs ìm 1. un 2. Waltkrieg pàssiert ìsch, dient scho làng nìm àls Àbschreckung, villicht sogàr ìm Gegeteil. 

Ich frog mi, ìn mine spote Johre, wàs àm Mansch eigentlig manschlig ìsch. Wohnt tàtsachlig ìn jedem vo dane zweibeinige Sügtierer e Dokter Jekyll un e Mister Hyde? Oder ìsch d Manschheit psychisch un seelisch eso àgeknàckst, àss se làngsàm àwer sìcher duredrahjt, gnaui wie der mìsshàndelt un küftigvoll Plànet, wo schon noh n eme hàlwe Johr sini Bodeschätz àn der gierig Ardbewohner àbga hät?

Nooch gwìsse Historiker màcht der Zittrauim, wo der „homo sapiens“ dia Arde bewohnt, hochgrachent uf 24 Stund, ungfahr 10 Minütte üs. So gsah, kännt mer behauipte, àss der jetz Mansch zwìsche 23:40 un 23:50 Ühr uf der Arde ìsch

Ich hà s Gfühl, àss es fìnf vor zwälf ìsch, Dokter Schweitzer.¹